Ask mı ki bu?

Geçen gece ders çalışma hevesiyle (hevesler geçicidir) odama girdim ve yaklaşık bir saat sonra bunlar çıktı ortaya, anlam veremedim :)
                 
                       Hayat gerçekten çok acımasız..
           Üzer, kırar, incitir,yorar biz ise çaresizce umutla bağlanıyoruz hayata ondan kopmak istemiyoruz, ölmek istemiyoruz. Arada mutlu etmiyor mu hayat bizi ? :) Hakkını yiyemem çocuk kandırır gibi kısa süreli mutluluklarla geçiştiriyor asıl meselelerimizi.
           Bu hayatta herkes onu üzene onu sevmeyene ona yalanlar söyleyene kısacası ona değer vermeyenlere aşık olur.Bunun nedeni hayat olabilir mi dersiniz ?
          Karşılaştırıyorum olabilir sanki :) şöyle ki  : 
            Hayat bize ne kadar kötü davranırsa davransın onu çok seviyoruz ondan kopmak istemiyoruz hep burada kalacakmışcasına sıkı sıkıya bağlanıyoruz. Geleceğimiz için kendimizden ödün veriyoruz yarınlar belkide seneler sonrası için hayaller kuruyoruz.Ama şu gerçeğide içten içe biliyoruz ki hayat bize kötü davranıyor, yani bizi sevmiyo. İşte ilşkilerde böyle hayatın bize davrandığı gibbi davrananlara aşık oluyoruz biz.
           Belkide doğamız gereği o insanlara aşık oluyoruz dur.


           Ne dersiniz ? :)